Lengte: 30 km
Hoogtemeters: 1222
Gereden: Augustus 1993
Hoogtepunten zijn er in Zwitersland meer dan genoeg. Een heel bijzondere daarvan voor mij is Ziteil. Ziteil is het hoogstgelegen pelgrimsoord van Europa en ligt op maarliefst 2429m en ik ben er geweest op de MTB!
Na de trip van Alp Tscharnoz eerder deze vakantie, lag deze uitdagende trip voor ons voor de hand. Een mooie afsluiter van de zomervakantie zeg maar. Terwijl de rest van de jeugd (ik ben dan 17.. ) bij het zwemmeer ligt, stappen wij op de MTB. Wij, zijn in dit geval twee Zwitserse leeftijdsgenoten waar we mee optrekken dat jaar. De route die wij naar Ziteil hebben gereden, bestaat uit twee type ondergonrd. Het eerste deel, tot aan het gehucht Munter, is een geheel verharde weg. Dit is mede omdat er vanaf Munter vele wandelaars naar Ziteil vertrekken. Het blijft immers een pelgrimsoord. Vanaf Munter wordt het echter bikkelen en is het onverhard en steil!
We vertrekken vanaf Lai Barnagn, het zwemmeer naast de grote parkeerplaats en het bergstation in Savognin. We rijden langs de rivier richting het dorp Salouf. We fietsen door dit typisch Zwitserse dorpje en zetten vanuit Salouf koers richting het bos. De komende kilometers fietsen we uitsluitend door dit bos wat zig kenmerkt door de vele zeer hoge naaldbomen. Het is warm, we zweten enorm en hebben daardoor tijdens het klimmen constant gezelschap van een gigantische hoeveelheid muggen: gek worden we er van. Vanaf Salouf klimmen we, op wat flauwe bochten in het begin na, in vrijwel 1 rechte lijn door het bos omhoog.
Na de enige scherpe bocht van deze weg, naderen we lagzaam de boomgrens. We blijven deze doorgaande verharde weg volgen totdat we het bos uit zijn gereden. Op deze open vlakte zien we in de verte het gehucht Munter liggen, omringd door meerdere hoge bergtoppen. Bij een van de boeren hutten nemen we een pauze en genieten nu al van het fantastische uitzicht. Het gehucht Munter ligt op 1940m hoogte en dat betekend, dat we al ruim 733m hebben geklommen. Ziteil ligt echter op 2429m en dat betekend dat we nog ruim 500m hoogtemeters moeten klimmen. En we weten inmiddels ook, dat het zwaarste nog moet komen.
Vanuit Munter kijken we, richting Ziteil, uit op de grote masiefe bergreus Piz Toissa. De berg die we vanaf nu ook bizar dicht benaderen. De klim omhoog is nu een breed grindpad, door het dal van de Piz Toissa; de grote berg die nu constant links van ons ligt. Grindpad is eigenlijk wat te makkelijk benoemd. Ze hebben hier een berg opgeblazen met dynamiet en over het resultaat daarvan klimmen wij nu omhoog.Rotsen, stenen, gruis, alles komt voorbij. We klimmen en klimmen steeds hoger door een wanzinnig mooie omgeving. We passeren onderweg diverse wandelaars waronder een groepje nonnen. Ter herinnering: het is 1993, Mountainbiken was nog lang niet zo populair zoals we dat nu kennen. We waren destijds echte pioniers én bezienswaardigheden. Als we de Nonnen passeren, zal ik hun verbaasde blikken nooit meer vergeten. Alsof Hij voorbij kwam op de fiets!
Met het eindpunt Ziteil in de verte in het zicht, wordt de klim omhoog nóg zwaarder. We houden in het dal rechts aan, dit pad is smaller en steiler maar we denken dat dit een kortere weg omhoog zou zijn. De ondergrond ligt bezaaid met losse stenen en het pad wordt nog steiler. Zo steil dat we ons afvragen of Ziteil niet Zi-steil moet heten. Deze korte weg heeft dus een behoorlijke keerzijde en op sommige stukken moeten we de MTB duwen. Met de eilere lucht duwen we zwaar happend naar zuurstof onze MTB omhoog. Als we verderop weer enigzins kunnen fietsen weten we zeker, dat we terug het andere pad aan de andere kant moeten nemen.
Met nog een kleine 100 meter te gaan komen we uiteindelijk aan bij ons doel: Ziteil. Iets later staan we op écht 2429m hoogte en we kijken tegen / over alle toppen van de alpen aan. Het uitzicht is magnifiek en warkelijk onbeschrijvelijk. We hebben geluk dat het ook onbewolkt is waardoor we zeer ver kunnen kijken. We drinken veel water en eten wederom gedroogde bananen om snel veel energie op te doen. Ik heb mijn fototoestel mee en schiet een aantal foto's. Iets waar ik achteraf heel erg blij om ben.
Na een lange pauze, stappen we weer op de MTB om terug naar Savognin te gaan. Ik weet, dat er tegenwoordig een uitgezette MTB-route is naar Ziteil moet zijn en dat er nu ook een technische afdaling terug is naar Savognin. Destijds was er uitsluitend een wandelpad en dus was veel te gevaarlijk. Daarom nemen wij dezelfde weg terug. Maar dat was zeker neit minder uitdagend. Hydraulische remmen waren er nét en op onze MTB's zaten SLX V-brakes. Remmen waarvan je bij dit soort afdalingen nu denkt; ammehoela. Wij halen het gelukkig heelhuids tot het gehucht Munter en via de doorgaande weg komen we niet veel later (ook heelhuids) weer uit in Savognin. Het was een heerlijke lange afdaling na een waanzinnig klim die tot op heden (2024) nog steeds tot een van mijn hoogst gelegen beklimmingen behoort.
Zwaarte Parcours:  |
Hoogteverschil: |
Techn. moeilijkheid:  |
Bewegwijzering:  |