| Lengte: 30 km | Zwaarte Parcours:  |
Hoogteverschil:  |
| Hoogtemeters: 548 | Techn. moeilijkheid:  |
Bewegwijzering:  |
| Gereden: augustus 1993 |
Een van de Mountainbike routes die we een paar keer hebben gereden was die naar Alp Tscharnoz. Een prachtige alp die over de gehele Albula valei uitkijkt. De route start vanaf de parkeerplaats bij het kabelbaan bergstation in Savognin. Vanaf hier fietsen we over de doorgaande weg richting het witte kerkje Son Martegn. De plek waar de route overigens ook weer spectaculair eindigt! We fietsen richting de bossen en bij de houtzagerij gaan we rechts omhoog door de bossen verder. Het brede pad is in het begin nog verhard maar gaat later over in onverhard maar blijft uitstekend te fietsen.
De weg kronkeld tussen hoge naaldbomen door omhoog. Na de twee haaksebochten in de weg houden we links aan en fietsen zo langs een dun beboste bergkam. Na de haarspeldbocht houden we weer links aan en klimmen langzaam aan steeds hoger. Het uitzicht onderweg is al prachtig en wordt, naarmate we hoger klimmen, ook steeds mooier. Onderweg stoppen we bij een typisch Zwitsers boeren hut en hebben vanaf hier prachtig uitzicht op het stuwmeer Marmorea. Na de laatste scherpe bocht naar rechts, houden we het kronkelende pad naar rechts aan en fietsen voor het gevoel terug. Niet helemaal correct, want we klimmen nog steeds, alleen nu richting het noorden. Met nog een kleine kilometer te gaan fietsen we over een breed onverhard karrespoor richting de boomgrens.
Als we de open vlakte oprijden denken we er te zijn. Door het weiland (of de alp) fietsen mag niet (natuurgebied) en dus volgen we het pad naar links en komen zo uit achter de boerderij op Alp Tscharnoz op 1963 m. Met een nagenoeg onbewolkte dag hebben we prachtig uitzicht over alle bertoppen rond Alp Tscharnoz en de Albula valei. We eten gedroogde bananen, drinken wat en gaan dan aan de weg terug beginnen.
Mijn Zwitserse fietsmaat kent de weg als zijn broekzak en de weg terug belooft een mooie uitdaging. We rijden deels dezelfde weg terug maar pakken al snel een smal bospad links. Deze smalle wandelpaden zijn redelijk te rijden maar zijn een stuk technischer dan de weg omhoog. We dalen af tot we weer op de brede onverharde weg uitkomen. We gaan een klein stukje rechts en pakken daar wederom het smalle karrespoor naar beneden. We rijden nu wederom langs de dunbeboste bergkam en gaan vol in de ankers bij de grote driesprong. We besluiten hier iets unieks (idioots is beter uitgedrukt) te gaan doen..
Gedurende mijn vakantie, vind in Savognin de Zwitserse kampioenschappen Downhill plaats. Al dagen wordt er door de profs getraind op dure Foes en Hot Chilly DH bikes. Vandaag niet en het DH-parcours ligt er mooi verlaten en keurig afgezet bij. We besluiten om een groot deel van dit downhillparcours terug naar Savognin te nemen. We houden hiervoor het brede pad naar links aan en klimmen en dalen voor ongeveer 1 kilometer. We zien aan de rechterkant de afzettingen van het parcours en duiken vol vertrouwen dit onverharde pad door de weilanden in. Ik rijd een van de eerste full suspensions MTB's, een Trek ST-120 met Tektro v-brakes en ondanks deze uitrusting is de afdaling een ware aanslag op materiaal en mens! We knallen en slingeren door het weiland naar beneden en pakken een laatste stuk recht onverhard pad wat bezaaid met stenen ligt. Dit onverharde pad komt uit, direct naast het witte kerkje Son Martegn, waar we vol in de ankers gaan.
Onze nieren stuiteren nog na en kromgebogen van de pijn lachen we ons de tranen over de wangen. Wat een feest. Met nog een laatste afdaling over de weg, komen we weer terug op de parkeerplaats bij het bergstation in Savognin.